افراد و سازمان هایی که نگرش های خود خواهانه ای نسبت به خود و دیگران دارند شانسی برای رشد و توسعه ندارند.آن ها بدون این که به فکر دیگران باشند،مسئولیت ها را به گردن آن ها می اندازند.آز و طمع همیشه فزونی خواه هستند.نیازهارا می توان ارضا کرد ولی طمع هرگز ارضا نمی شود.آن،سرطان روح انسان است.طمع موجب سست شدن روابط می شود.اما چگونه می توانیم از وجود طمع در خود آگاه شویم؟یقینا با پرسیدن این سه سوال از خود:

آیا من استطاعت آن را دارم؟

آیا واقعا به آن نیاز دارم؟

اگر آن را داشته باشم،خیالم آسوده خواهد بود؟

طمع از عزت نفس ضعیف نشات می گیرد و خود را به صورت غرور بی جا،مردم فریبی و چشم و هم چشمی جلوه گر می سازد.راه خلاصی از طمع این است که یاد بگیریم به راه و رسم خود زندگی کنیم وراضی باشیم.قانع بودن به معنای نداشتن همت و بلند پروازی نیست.