تورم

تورم یعنی افزایش سطح عمومی قیمت ها که یکی از عوامل تاثیر گذار در بازار سرمایه است.دراثرگذاری تورم بربورس ایران،باید از دونگاه به آن توجه نمود.درنگاه نخست،زمانی که تورم افزایش پیدا می کند،عموما نرخ بازدهی بدون ریسک و پس از آن برخ بازدهی مورد انتظار سرمایه گذاران نیز افزایش خواهدیافت:

نرخ بازدهی مورد انتظار=نرخ بازدهی بدون ریسک+صرف ریسک بازار

باافزایش نرخ بازدهی مورد انتظار،قیمت سهام شرکت کاهش می یابد تا اینکه خرید سهام مورد نظر سرمایه گذاران بازدهی انتظاری آن ها را پوشش دهد.به عنوان مثال فرض کنید نرخ بازدهی بدون ریسک برابر 15درصد و صرف ریسک برابر 3درصد باشد.آنگاه باتوجه به نرخ بازدهی مورد انتظار 18درصدی اگر انتظار داشته باشیم قیمت سهمی در یک سال آتی به 3000ریال برسد،حاضریم آن سهم را به قیمت 2550ریال خریداری نماییم تا بازدهی انتظاری ما 18درصدباشد.

3000-2552/2550=18%

حال اگربازدهی مورد انتظار ما به واسطه رشد نرخ تورم افزایش یابد و به عدد 23 درصدبرسد،آنگاه حاضریم آن سهم رادرقیمت کمتر از 2440ریال خریداری نماییم که نشان از کاهش بیشتر قیمت سهام نسبت به نرخ بازدهی مورد انتظاری 18درصد دارد تااینکه سرمایه گذاری درآن به صرفه باشد

ریالP/1+R=3000/1+0.23=2440

اما در نگاه دوم که تاثیر آن می تواند پس از مورد نخست رخ دهد،زمانی که نرخ تورم افزایش می یابد،عموما قیمت محصولات شرکت ها نیز افزایش خواهد یافت.این نوع افزایش قیمت محصولات شرکت ها اگر بیش از افزایش قیمت مواد اولیه شرکت ها و نرخ بازدهی مورد انتظار سرمایه گذاران باشد،می تواند سود اسمی شرکت ها را افزایش و درنتیجه قیمت سهام شرکت ها را هم با رشد همراه سازد.اما قطعا این رشد،پایدار و بلند مدت نخواهد بود.

قابلمه ات را زمین بگذار، هموطن!!!

آن دسته از زنان شیلی که با قابلمه های خالی در جلوی کاخ سالوادور آلنده جمع شده بودند و قاشق را به قابلمه می زدند شاید فکرش را هم نمی کردند که بازی خورده کیسینجر هستند و ورق بعدی دیکتاتوری پینوشه است با دهها هزار کشته!

آنها از وضع بد اقتصادی، تورم بالا، بیکاری و مشکلات زندگی ناراحت بودند و کارناوال قابلمه های خالی را به نشانه گرسنگی و بی غذایی به راه انداختند و قاعدتاً نمی دانستند که در صفحه بعدی تاریخ کشورشان چی نوشته!

حکایت آنان شبیه حکایت دلسوختگان کشورمان است که طاقت از دست داده و زبان به انتقاد از روحانی گشوده اند.حل مشکل رکود، تورم، مقررات دست و پاگیر اداری، رفع سریع تحریم ها، عدم گشایش کارامد در سیاست داخلی، تعطیلی یا نیمه تعطیلی برخی صنایع و غیره را از دولت روحانی مطالبه می کنند.

البته همه مسایل را دولتها باید چاره اندیشی کنند ولی حل کوتاه مدت مشکلات انباشته چند دهه اخیر کشور توسط دولتی که امکانات مالی قابل توجهی هم ندارد مصداق درآوردن صدای قابلمه ها را در فضاهای مجازی یا حقیقی است.

آنها در نقش انسانی آزادی خواه، حقیقت گو، بدون وابستگی گروهی، راستگو و منتقد ظاهر می شوند و اکثراً نیز چنین است. اما یقین بدانیم که در پشت این سیاست ها افرادی هستند که نان تحریمشان قطع شده و نام پرطمطراقشان به سخره افتاده! اینان فقط در هوای مه آلود یا آب گل آلود است که می توانند ماهی بگیرند و در اقتصاد سیاه ماهی هایی شکار می کنند در حد و اندازه کوسه سفید!!!

فراموش نکنیم که تحریم، برای ما تحریم بود، امابرای برخی نعمت ! مزه آن هنوز لای دندانهایشان مانده! مواظب باشیم با هدف انتقاد سازنده برای رفع مشکلات کشور، قابلمه بدست کاسبان تحریم یا کاسبان سیاسی نشویم.

کانال تلگرامی ما

https://t.me/eshghepool

ماله ای به نام تورم !
دکتر مرتضی عباد

این کلافه گی که در کلیت اقتصاد ایران می بینید بخش عمده ایش به خاطر این هست که دیگه تورم نیست.
تورم وجود نداره تا همه مشکلات و بی کفایتی ها رو با یه جهش سی درصدی ماله بکشه و همه احساس وارن بافتی بکنن.
قبلا یه حرفی مصطلح بود می گفتن "ملک رو هر قدر هم گرون بخری گرون نیست!!!". راست هم بود این حرف، چند میلیون گرون هم می خریدی یکی دو سال دیگه می شد خاطره.

تولید کننده کاری به بازده تولید نداشت، مهم این بود که کارخونه ای که الان می ساخت دو سال دیگه می شد دو برابر و همه مشکلات تولیدش رو می پوشوند.

بانک، دولت، پیمانکار، همه و همه نون این تورم رو می خوردن، حالا یه جاهایی هم یه نقی می زدن که "اه چیه این تورم"، ولی در کل به مدد این تورم همه شده بودن اقتصاد دان و پول چاپ کن و وارن بافت.

اقتصاد ایران داره تو یه بخش هایی واقعی می شه، اینکه تاب این واقعی شدن رو بیاره یا نه نمی دونم، ولی اگه بخوان دوباره برگردن به بازی تورم اوضاع از کنترل خارج می شه با این حجم از نقدینگی.
مشکل از اونجایی بدتر شد که تنها کاری که بلد شدیم مسکن سازی بود، اینم البته فک می کنیم که بلد شدیم، والا اینم بلد نیستیم، تو خارج خونه صد ساله نوساز محسوب می شه، اینجا خونه سی ساله کلنگی!!! ولی خب کاری بود که اگه پول بود می شد انجام داد، برا همین ساختمان سازی، آپارتمان سازی، برج سازی، بساز بفروشی شد شغل دوم همه ایرانی ها.

پزشک متخصص در کنار طبابت سالی دو سه تا برج لوکس هم می ساخت.
تولید کننده و کارخانه دار، دفتر تولیدش محل فروش آپارتمان و واحد بود.
تاجر فرش یه شغلش هم آپارتمان بود
وارد کننده ماشین بساز بفروشی می کرد.
معلما مشارکتی می کوبیدن می ساختن.
کارمند، بازنشسته، راننده، خلبان، شغل آزاد، مهندس کامپیوتر، همه و همه شده بودن بساز بفروش، خوب هم می ساختن می فروختن.
همه هم پیش فروش می کردن، یعنی اونقد تقاضا بالا بود، کلنگ که می زدن یه اعلامیه و یا علی مدد، پیش فروش!!!
هر جایی هم پول کم می اومد بانکها آماده بودن، چه پولا که به اسم تولید و خرید تجهیزات تولید و خرید وسایل پزشکی و تجهیز مطب و ... نرفت تو دل بخش مسکن.
هر روز هم یه روش ابداع می شد، یکی زمین می داد، یکی می ساخت ۵۰-۵۰، نمی دونم یکی پول می داد یکی زمین، یکی هم می ساخت یه چیزی برمی داشت و ...
بنگاه ها غلغله، تو هر کوچه ای دو سه تا بنگاه، همه پر آدم هی بخر هی بفروش، هی بخر هی بفروش!!!
تا یه جایی این بازی خوب بود، سود بود پس خوب بود، ولی کسی هم فک نمی کرد این بازی تا کجا؟؟؟ این همه مسکن رو کی قراره بخره، یهو حباب ترکید، وام ها سررسید شد، هی تمدید هی تمدید، کم کم اصل و فرع رفت برا بانک، تقاضا که ضعیف شد بازار ملک رفت به فنا، اقتصاد هم برد به کما!!!
چیکاره ای: تو کار ملک و ساختمانم!
(همچی می گفت تو کار ملک و ساختمانم، آدم فک می کرد طراح برج های دبی و سنگاپوره، می رفتی می دیدی نشسته بنگاه سر کوچه یه قطعه زمین رو در روز دو سه بار می خره، می فروشه)
چیکاره ای: تو کار ماشینم!
( نه که فک کنی تعمیرکاره، یا صافکاره، یا طراح ماشینه، نه!!! می ره مجتمع، روزی سه چهار تا ماشین دست دوم دست به دست می کنه رو هر کدوم هم سیصد چهارصد نون می خوره)
قطعا سالهای قبل با این دو دیالوگ برخورد داشتید، کسانی که کارشون بنگاه نشینی بود، زمین، ملک، آپارتمان، خودرو ... من خودم شاهد بودم که یه دلال زمین، یه قطعه زمین رو سه بار خریده بود با قیمت های مختلف، یعنی فروخته بود، چند دست چرخیده بود، بعد باز این خریده بود به قیمت بالاتر، باز فرداش فروخته بود، باز خریده بود... شاید به نظر کمدی بیاد ولی واقعیت داشت!!!
سریال برره یادتونه، یادتونه چجوری کار می کردن، می رفتن می نشستن تو مزرعه زل می زدن به زمین دیم!!!
خیلی وقتا تصور ما از کار هم دقیقا همون بود و هست، طرف می نشست بنگاه حرف می زد داستان می گفت، چایی می خورد، ماهی یه معامله هم می کرد ده برابر حقوق کارمند درآمد داشت اسمش هم می شد کار کردن، یا کارمند می ره اداره کارت می زنه، زل می زنه به مانیتور، با همکاراش صبحانه می خوره، شوخی می کنه، تایم اداره که تموم می شه می ره خونه اسمش می شه کار!!!
خیلی جاها ما هم اونجوری کار میکردیم، یعنی تورم رو می ذاشتیم پای کار، الان که این تورم به هر دلیلی، دقت بکنید به هر دلیلی، دیگه نیست خیلی از کسب و کارها هم به مشکل برخورده و خیلی شغل ها ماهیت خودش رو از دست داده.

امیدواریم همینطور بمونه و کمتر بشه تا هر کی بره سر کار خودش..

کانال تلگرامی ما

https://telegram.me/joinchat/CpyMq0BT2QhELQqOq49UFg