برنده ها ممکن است که دست به تحلیل بزنند ولی هیچ وقت بهانه تراشی نمی کنند.دلیل تراشی کاربازنده ها است.همیشه بازنده ها کتابی پراز بهانه دارند که به شما می گویند که چرا آن ها نتوانستند فلان کار را انجام دهند.

مابهانه های زیر را از آن ها می شنویم:

*من بدشانسی آوردم

*طالع من نحس است

*سن من بسیار کم است

*سن من بسیار زیاد است

*من ناتوانم

*من به حد کافی زیرک نیستم

*من آموزش ندیده ام

*من جذاب به نظر نمی رسم

*من پارتی و آشنا ندارم

*من پول کافی ندارم

*وضعیت اقتصادی من بد است.

*اگر من فقط یک فرصتی به دست می آوردم

*اگر من فقط خانواده ی درست و حسابی داشتم

*اگر فقط ازدواج درستی کرده بودم

این فهرست می تواند تا بی نهایت ادامه پیدا کند.

مابه سوی خودمان کشش داریم نه به دلیل چیزی که می خواهیم،بلکه به دلیل آن چه که هستیم.ضرب المثل قدیمی((کبوتر با کبوتر،باز با باز))می تواند تصدیقی در این مورد باشد.

افرادی که فکرهای منفی در سردارند خطرناک هستند،زیرا که آن ها مردمانی را که منفی فکر می کنند،جذب می کنند وواکنش های نامناسبی از خود بروز می دهند،باید انتظار بدتر شدن رااز آن ها داشت و اغلب افکار خودرا رها نمی کنند.

دررخدادهای اجتماعی دیده اید که مردمان موفق دیگر افراد موفق را جذب می کنند و افراد شکست خورده،بازنده ها را جذب می کنند وباهم اشک می ریزند،عصبانی می شوند و شکایت می کنند.

دوستان ما افرادی نیستند که ما خواهان آن ها هستیم بلکه آن ها افرادی عین ما هستند.