به خاطر داشته باشید که برنده ها خیرخواه هستند.آن ها هیچ وقت لاف نمی زنند.آن ها به اعضای گروه خود و حریف احترام می گذارند وقدردان هستند.

بسیاری از مردم چگونگی موفق شدن را می دانند،اما افرادی اندکی هستند که چگونگی کنار آمدن با آن را بدانند.همیشه چیزی در موفقیت وجود دارد که دیگران را ناراحت می کند.

برنده ها ممکن است که دست به تحلیل بزنند ولی هیچ وقت بهانه تراشی نمی کنند.دلیل تراشی کاربازنده ها است.همیشه بازنده ها کتابی پراز بهانه دارند که به شما می گویند که چرا آن ها نتوانستند فلان کار را انجام دهند.

مابهانه های زیر را از آن ها می شنویم:

*من بدشانسی آوردم

*طالع من نحس است

*سن من بسیار کم است

*سن من بسیار زیاد است

*من ناتوانم

*من به حد کافی زیرک نیستم

*من آموزش ندیده ام

*من جذاب به نظر نمی رسم

*من پارتی و آشنا ندارم

*من پول کافی ندارم

*وضعیت اقتصادی من بد است.

*اگر من فقط یک فرصتی به دست می آوردم

*اگر من فقط خانواده ی درست و حسابی داشتم

*اگر فقط ازدواج درستی کرده بودم

این فهرست می تواند تا بی نهایت ادامه پیدا کند.

زمانی که مشکلات غیر قابل حل به نظر می آیند،چنین پنداشته می شود که دست کشیدن آسان ترین کار باشد.این امر در مورد ازدواج،شغل و هرگونه رابطه ای صدق می کند.برنده ها زمین می خورند ولی از بازی کنار نمی کشند.ماهمه دچار اشتباهاتی در زندگی می شویم،ولی اشتباه کردن به معنای شکست خوردن نیست.بسیاری از افراد به علت این که دانش و توانایی لازم را ندارند و نه به این دلیل که خود را کنار کشیده اند شکست می خورند.رمز کلی موفقیت در دوکلمه ی پشتکار و استقامت نهفته است.پشتکار نسبت به آن چه که باید انجامش داد و مقاومت در مقابل آن چه که نباید آن را انجام داد.

یک فرد به این خاطر که شجاعتش بیشتر از دیگران است قهرمان نمی شود،بلکه او نسبت به دیگران 10 دقیقه شجاعت بیشتری به خرج می دهد                     (رالف والدو امرسون)